De start van het nieuwe jaar, we worden overstelpt met ‘gelukkig nieuwjaar’, ‘beste wensen’ en goede voornemens. 

Dat het allemaal wat minder mag, zeggen psychiaters Dirk De Wachter en Paul Verhaeghe vaak tegen de mensen. Minder perfect, minder mooi, minder snel,…

In Humo vertellen ze over hun ervaringen in de praktijk. Veel mensen kunnen de razende vaart van de samenleving niet meer volgen. Hun wachtkamers puilen uit van de ‘opgevers’, die vaak met de vinger gewezen worden wegens vermeend gebrek aan ijver. Maar wie zijn eigenlijk de gekken? De afhakers of de groep die succesvol meedraait aan de top?

Dat het allemaal wat minder mag zeggen ze vaak tegen de mensen.

Uit het nationaal geluksonderzoek van prof Lieven Annemans bleek dat in 2019, 46 procent van de Belgen zich soms tot altijd eenzaam voelt. Bij jongvolwassenen tussen 20 en 34 jaar is dat meer dan de helft.  Eén op de vijf jongeren heeft psychische problemen en België scoort zeer hoog in de lijstjes met burn-outs, depressies en zelfdodingen.

Leuk dat we mekaar veel geluk wensen, maar zorgt dat er tegelijk niet voor dat er minder ruimte is voor je ongelukkig voelen? Wat verstaan we onder ‘geluk’? En is gewoon content zijn ook niet goed?

We leven in een maatschappij die ervan uitgaat dat we krijgen wat we verdienen. Een samenleving die ervan uitgaat dat we verantwoordelijk zijn voor ons eigen geluk, succes, liefde,… Maar dus ook voor ons eigen ongeluk en eenzaamheid.  Die veronderstelling zorgt voor een gevoel van schaamte en falen bij zij die zich niet gelukkig en eenzaam voelen. Het is echter wanneer je over dit gevoel durft te praten dat je ervaart dat velen zich zo voelen, dat je niet alleen bent, dat dit iets is wat we allemaal met mekaar gemeen hebben. Praten helpt. 

Dat 2020 een jaar van minder moeten mag zijn.

Dirk De Wachter schreef zijn visie en kritiek op onze snelle naar geluk strevende maatschappij neer in zijn boeken. Zijn meest recente boek ‘De kunst van het ongelukkig zijn’ is een absolute aanrader.